?کشاورز، بذرها را می‌کارد، داشت می‌کند و آن گاه محصول خود را می‌چیند؛ « أَفَرَأَيْتُمْ مَا تَحْرُثُونَ ﴿۶۳﴾ أَأَنْتُمْ تَزْرَعُونَهُ أَمْ نَحْنُ الزَّارِعُونَ» ﴿۶۴﴾ [سوره یس] آیا آنچه را که می‌کارید، رؤیت کردید؟ آیا شما آن را رویاندید یا ما؟ آری، به ظاهر مائیم که #حرث می‌کنیم و می‌کاریم، ولی اوست که زرع می‌کند و می‌رویاند.. خدای اسلام -برخلاف مسیحیت و یهود- خدایی‌ست که غیر از خالق بودن، «رب» نیز هست. باغبانی‌ست که خود کاشته، خلق کرده و خود نیز گل‌آرایی می‌کند و می‌پروراند. یعنی عالم را پس از خلقت، به حال خود وانگذاشته و هر لحظه و دائماً مخلوقات خود را ربوبیت می‌کند. اشرف مخلوقات او نیز چون بذر گیاه، کاشت و داشت یا #حرث و #زرع می‌شود؛ نطفه‌ی انسان را کشت می‌کند و می‌رویاند. بذرها از صلب پدران در زمینِ مادران دانه‌افشانی می‌شود، نسل‌های دیگر را یک به یک کِشت می‌کند. که فرمود: «نِسَاؤُكُمْ حَرْثٌ لَكُمْ» [سوره بقره – آیه۲۲۳] زنان کشتزار شما هستند؛ انسان در مادر خود حرث می‌شود و در عالمِ امکان، زرع.

?زن، نماد سرزمین و عقیده است؛ و منشأ صلاح و فساد یا سعادت و شقاوت یک تمدن. زمانی که زنان فاسد شوند، (کما اینکه تمدنی که ۴۵۰ میلیون صفحه‌ی پورن دارد این بلا را بر سر زنان آورده است،) دیگر امکان برخورداری از یک زندگی آرام و امکان زاد و ولد را نخواهند داشت؛ پس #حرث_و_نسل توأمان هلاک می‌شود. «وَيُهْلِكَ الْحَرْثَ وَالنَّسْلَ» [سوره بقره – آیه ۲۰۵] زِنازادگی یک سوم جمعیت امروز جهان، فروپاشی خانواده و شیوع ازدواج شنیع زنان با زنان و مردان با مردان، گواه همین مدعای کلام‌الله مجید است. تمدنی که زن را برهنه و بی‌حجاب از خانه بیرون کشید تا هم‌پای مرد و برابر با او (گرچه در پی جلب نظر مردان و ملعبه‌ی التذاذ او) زیست کند، همچون قالب یخ در گرمای تابستان دارد آب می‌شود. کمپین “#MeToo” به روشنی گواه دستآورد یک تمدن برای زنان این جامعه بود؛ هیچ زنی در غرب هرگز به سطوح عالی‌رتبه‌ی مدیریتی، علمی، هنری، سینمایی و… نمی‌رسد مگر آنکه بارها شرافت خود را بفروشد.

?گرچه ما در شاخص #حلال_زادگی، رتبه اول جهان را داریم که ثمره‌ی پیروی از حدود الهی‌ست و جای بسی شکر و سپاس دارد؛ اما کوه عاطفه و احساسی که می‌بایست در همسری جلوه می‌کرد و حیات عاطفی‌اش با موهبت عظیم مادری تکمیل می‌شد، زیباترین دهه‌ی عمر او را در پس مدرک و دانشگاه معلق می‌شود و به هدر می‌رود که به کاهش جمعیت انجامید و حال داریم پیر می‌شویم.

?حیات یک جامعه‌ی خدامحور، حیاتی فاطمی‌ست که خانواده را روح اجتماع می‌بیند و زن را کانون خانواده؛ آن‌گونه که کانون مهمترین خانواده در طول تاریخ حیات بشر، فاطمه زهرا(س) بود. «إِنَّا أَعْطَيْنَاكَ الْكَوْثَرَ» و «إِنَّ شَانِئَكَ هُوَ الْأَبْتَرُ» تمدنی که هسته‌ی مرکزی اجتماع یعنی خانواده در آن فرو پاشیده، ابتر است و سرمایه اجتماعی خود را باخته است.

اگر غایت خلقت انسان، عبودیت اوست؛ که «ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِيَعْبُدُونِ»؛ و هیچ انسانی بر زمین نیست که در هر حال، در عبودیت الله تعالی یا در عبودیت نفس خود نباشد، (با این فرق مهم که عبودیت هرچه غیر الله، با ربوبیت آن پاسخ داده نمی‌شود؛ اما «رب» ما، باغبانی‌ست که خود کاشته و خود می‌پروراند؛ عبودیت خدا، ربوبیت خدا را شامل حال انسان می‌کند.) عبودیت انسان، چطور به حد اعلی برسد آنچنان که سید علی قاضی‌ها به آن قله دست یافتند؟ چه کنیم که ما نیز سید علی قاضی‌ها بپرورانیم؟

?هشت میلیارد انسان روی کره‌ی زمین!
شمع وجود شما دو روز است، می‌سوزد و تمام می‌شود؛ بر شما باد تراز انسانی.

انسان تراز، انسانی است که ابلیس در نطفه‌گذاری او دخیل نباشد؛ در تربیت خود، به چنان ادبی دست یابد که عالم را محضر خدا ببیند پس در محضر او، معصیت نکند؛ (که رسول‌الله(ص) فرمود: «أَدَّبَنی رَبی فَأَحسَنَ تَأدیبی» رب من مرا به نیکوترین حال، ادب کرد.) در پیمودن درجات علم و معرفت، هرچه بالاتر ‌رود، خوف او از خدا بیشتر بشود (که: «رأسُ الحِكمَةِ مَخافَةُ اللَّهِ») رشید شده‌ای با قلب سلیم بشود که: «یَوْمَ لَا یَنفَعُ مَالٌ وَلَا بَنُونَ إِلَّا مَنْ أَتَی اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِیمٍ» جوانمردی‌ که قوت جسمانی خود را در طاعت و خدمت خدا بطلبد؛ با هم‌نفس خود به سکینت برسد تا مودت و رحمت در او جعل شود؛ در بازار خودفروشی دنیا، مال و نفس خود را جز به خدا نفروشد؛ که: «إِنَّ اللَّهَ اشْتَرَى مِنَ الْمُؤْمِنِينَ أَنْفُسَهُمْ وَأَمْوَالَهُمْ بِأَنَّ لَهُمُ الْجَنَّةَ» حدود الهی را محافظت کند و در هر حال، به جز ضرر و زیان دنیوی، فلاح و خسران اخروی خود را هم محاسبه کند.

?انسان ترازی که سید علی قاضی می‌شود…

?و بَشِّرِ المُؤمِنین…

??به مناسبت سال‌روز رحلت آیت‌الله میرزا علی‌آقا قاضی طباطبایی (۱۳۲۵‌ش)

جلسه ۳۷۲ کلبه کرامت با موضوع « انسان تراز» (در ۹۱/۶/۹) به مؤلفه‌های انسان تراز پرداخته است که می‌توانید از لینک زیر ملاحظه نمایید.

انسان طراز، هدف خلقت خود را می‌داند که: «وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِيَعْبُدُونِ» (ذاریات – 56) علت تأکید بر عبودیت انسان در حالی که خدا نیاز به عبادت بندگان خود ندارد، چیست؟ پاسخ مفسرین قرآن چنین است که «عبادت» در اینجا ناظر بر «معرفت» است. باید «لیعرفون» صورت گیرد تا بندگی حاصل شود.

خدای اسلام برخلاف خدا مسیحیت و یهود، خدای ساعت‌ساز نیست که عالم را خلق کرده و به حال خود رها کرده باشد؛ بلکه او همه‌ی اشیاء را پس از خلقت، ربوبیت می‌کند؛ باغبانی‌ست که خود خلق کرده و خود نیز می‌پروراند و گل‌آرایی می‌کند. ربوبیت خدا، زمانی به صورت گسترده شامل حال انسان می‌شود که انسان نیز متقابلاً عبودیت نماید. ربوبیت او همواره جاری‌ست اما تا زمانی که با بندگی از سوی ما پیوند نخورد، شامل حال ما نمی‌شود. پس عبودیت ما، برای خاطر خودمان است. در دعا خدای خود را با نام «ربنا» می‌خوانیم؛ یعنی از او تقاضا داریم تا ما را این چنین بپروراند.

در ساخت انسان طراز، پس از آنکه تنظیم دو حوزه‌ی «عبودیت» و «معرفت» روشن شد، می‌باید ده مؤلفه را از ابتدای خلقت تا مرگ او مورد ارزیابی قرار دهیم به طوری که در پشت هر ترند و گزاره، عقبه‌ا‌ی معرفتی و عقلانی باشد.

پنج مؤلفه‌ی اول، نیم‌کره‌ی «معرفت» است؛ انسان طراز که به این 5 مؤلفه دست یابد، حال او می‌تواند عبودیت معنادار داشته باشد و در صورت لحاظ نمودن 5 گزاره‌ی بعدی، عبدالله بشود.

(طرح‌های استراتژیک این گزاره‌ها و مؤلفه‌ها برای دستگاه‌های مربوطه تنظیم شده است.)

جلسه ۳۷۲ کلبه کرامت (در ۹۱/۶/۹) مؤلفه‌های انسان طراز را معرفی می‌کند.