تقابل‌های حسن روحانی با ولایت فقیه!

سیاست در غرب مبتنی بر تئوری بازی‌ها این‌گونه است که مردم مابین دو گروه اصلی آبی و قرمز پاس‌کاری می‌شوند. اما میدان سیاست تنها همین یک مسیر را پیش روی خود نمی‌بیند. در حوزه‌ی تلقی دینی، نماد و معیار سیاست، الگوی زمین بازی دو حزبی نیست بلکه «تنوره‌ی کوه آتشفشان» است. کسانی که مواد مذاب درون کوه هستند، در دین ذوب شده‌اند اما اگر در چارچوب این تنوره نگنجند و از آن فوران کرده و به بیرون بتازند، در ابتدا گداخته و داغ هستند و می‌درخشند، اما رفته‌رفته که از روی دامنه سرازیر شده و به پایین می‌ریزند، سرد می‌شوند. ولایت، از حدود الهی تخطی نمی‌کند. زمانی‌که وارد صحنه‌ی سیاست شده و کار را بدست می‌گیریم، اگر نتوانیم با ولایت منطبق شویم، رفته‌رفته فرسوده شده و سرد می‌شویم.

دین، جاده‌ای‌ست از دنیا به آخرت که انبیا^(ص) آن را بنا کردند. این جاده دارای گاردریل‌هایی‌ است که اگر از آن عبور کنیم، سقوط می‌کنیم. این گارد ریل‌ها همان حدود الهی هستند که فرد مؤمن باید آن را حفظ کند[1] و با اشراف بر قوانین راهنمایی و رانندگی، تک‌تک حدود را رعایت کند. اما قوانین این جاده را ائمه‌^(ع) وضع کردند؛ در واقع، «ولایت» حافظ این گارد ریل‌ها است، او همچون دژ تسخیرناپذیر، این حدود الهی را حصن می‌کند.[2] امام معصوم یا ولی فقیه، در حدود الهی ممحض شده تا آنجا که خودش دیواره‌های آتشفشان می‌شود و به‌گونه‌ای عمل می‌کند که مردم تجسم دین و قرآن را در او ببینند و با نگاه بر او از حدود الهی عدول نکنند. به این ترتیب، او هویت مستقلی از خود ندارد. تبعیت کامل از یک ولی فقیه، این امکان را برای ما بوجود می‌آورد که از حدود الهی تجاوز نکنیم. این نوع حکومت، از ثبات بسیار بالایی برخوردار است.

در جامعه‌ی دینی، افراد هر لحظه در حال آزمایش هستند. فتنه‌ها و آزمایش‌های الهی، فوران آتشفشان ایجاد می‌کند؛ اگر کسی حدود الهی را برنتابد و از آن طغیان کند، از آتشفشان بیرون می‌ریزد. هر قدر ریزش‌ها در حکومت دینی بیشتر باشد، دامنه‌های این قله‌ی آتشفشان قطور می‌شود. اما ویژگی اساسی این نوع از حکومت اینجاست که همواره رویش‌ها از ریزش‌ها بیشتر است. بعد از آنکه مواد مذاب، پر سر و صدا و همراه با غبار و دود فراوان به بیرون ریخته و در دامنه سرازیر می‌شوند، آرام آرام سرد شده و خاموش می‌شوند؛ دیگر امکان بازگشت به داخل کوه را ندارند. این‌گونه است که به میان آوردن سخن از آشتی ملی بی‌فایده است؛ زیرا این افراد دیگر مردود شدند. طغیان دسته‌جمعی بسیاری از گروه‌های چپ و راست در سال 88 حاصل کینه‌ی چندین ساله‌شان از ولی فقیه بود که همواره طی سال‌های گذشته مقابل برنتافتن حدود الهی و زیاده‌خواهی‌های این گروه‌ها محکم ایستاده بود.

 مدل حکومت دینی، توحیدی‌ست؛ همچون بدن انسان که توحیدی خلق شده است به گونه‌ای که یک جسم سالم، هرگونه غذای ناسالم را برمی‌گرداند و در اصطلاح قِی می‌کند. پس یک حکومت دینی نیز ناخالصی‌های خود را از تنوره‌ی آتشفشان به بیرون می‌ریزد.

 

توسعه سیاسی مسطح در نسبت با حدود الهی

توسعه سیاسی مسطح در تمامی کشورها حاصل هم‌گرایی و واگرایی احزاب و گروه‌های سیاسی باهم است. در ایران، این توسعه‌ی سیاسی، یعنی هم‌گرایی یا واگرایی احزاب و گروه‌ها باهم در نسبت با حدود الهی است. به همین جهت ریزش‌ها در ایران قابل توجه است؛ البته رویش‌ها به مراتب بیشتر هستند. با توسعه‌ی سیاسی مسطح، شادابی سیاسی، تنوع و گردش نخبگان صورت می‌پذیرد. واگرایی در ساختار حکومت دینی تا جایی پذیرفته است که به تقابل با اصل نظام نرسد. برای حکومت دینی همواره سه گروه ناکثین، قاسطین و مارقین به تقابل با نظام می‌رسند. این سه گروه کسانی هستند که طغیان کرده و مقابل حکومت می‌ایستند:

• ناکثین. (طلحه و زبیر) پیمان بستند ولی شکستند. این گروه با نظام تقابل می‌کنند.
• قاسطین. (معاویه) از ابتدا پیمان نبستند لذا از ابتدا نیز تقابل می‌کنند.
• مارقین. (خوارج) پیمان بستند اما از امام خود عبور کردند. این گروه از نظام عبور می‌کنند.

واگرایی و تقابل گروه‌ها با لایه مرکزی یعنی تنوره‌ی کوه آتشفشان دارای سه سطح است:

1. سطح ایدئولوژیک (در حوزه‌ی اصول و مبانی اعتقادی)
2. سطح استراتژیک (اختلاف نظر در سیاست‌گذاری‌ها)
3. سطح مدیریتی ( اختلاف نظر و سلیقه)

تقابل سطح استراتژیکی جامعه را فلج می‌کند؛ اما تقابل ایدئولوژیکی همچون خوارج در زمان حضرت امیر^(ع) حتماً به عبور از امام جامعه می‌انجامد؛  چنینی اختلافی، ساختار حکومت را فلج می‌سازد. یک توسعه‌ی سیاسی مطلوب، توسعه‌ای است که اختلاف استراتژیک و ایدئولوژیک امام جامعه با مدیران در کمترین حد خود باشد. امروز رئیس‌جمهور دولت یازدهم در بیش از 35 حوزه‌‌ی ایدئولوژیک و استراتژیک دارای تقابل جدی با رهبری معظم است.[3]

 ————————————————

^{[1] – مبتنی بر آیه 112 سوره توبه.}

^{[2] – مبتنی بر روایت « وَلَايَةُ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ حِصْنِي فَمَنْ دَخَلَ حِصْنِي أَمِنَ مِنْ عَذَابِي» – امام رضا(ع)}

^{[3] – شرح کامل این 32 تقابل را از سایت کلبه کرامت دریافت نمایید.}

فایل آماده چاپ این تقابل ها (pdf)

فایل کیفیت بالای این تقابل ها (zip)