ساختار دانش مدیریت بحران، سلبی است. زیرا که وضع موجود را مطلوب فرض میکند و حرکت از این وضع به سمت آینده را نامناسب میبیند پس تلاش میکند آن را به شرایط موجود برگرداند. دانش مدیریت بحران در علم غربی، غیر از آنکه روح دینی ندارد، دانشی تکنیکی محسوب میشود که تصور دقیقی از وضعیت کلان ندارد. از منظر معیارهای دانش مدیریت بحران در طول 39 سال گذشته طی هیچ مقطعی در کشور دچار بحران نبودهایم. در صورتیکه با معیارهای قرآن، جامعهی امروز ما و جامعهی جهانی نه تنها مطلوب نیست که حتی در شرایطی بحرانی بسر میبرد.
الگوی دینی کنترل بحران، «هدایت آرامش» است؛ و چون غایت آرامش در قرآن کریم، «اطمینان قلب» است که فرموده: «أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ» [سوره رعد – آیه 28] پس وضعیت آرامش روزیست که اکثریت جامعه به مرحلهی نفس مطمئنه رسیده باشند.
در «هدایت آرامش» فرض بر این است که شرایط موجود نامناسب است؛ پس حرکت از وضع موجود به سمت قلهی کمال، میباید؛ این روند، هدایت آرامش است که دارای دو گام کلی است: «کتاب الله و عترتی» در حدیث مشهور ثقلین، ائمه(ع) به عنوان امام و هادی دست ما را میگیرند و به ایستگاه تقوا میرسانند و از آن جا، قرآن ما را تا قلهی رستگاری و تقوا حمل مینماید.
امام سجاد(ع) در جایگاه هادی و امام، «هدایت آرامش» جامعه را پس از وضعیت بحرانی واقعهی عاشورا طی 35 سال امامت خود برعهده داشتند. اقدامات اساسی ایشان بود که زمینهی لازم برای نهضت علمی امام باقر(ع) و امام صادق(ع) را فراهم نمود.
برای اطلاع بیشتر، جلسه 46 کلبه کرامت را ببینید:
http://www.kolbeh-keramat.ir/index.php/session-list-home/46-jalase-46