فلسطین، محک غیرت ما و معیار زندگی علی‌وار ماست. امروز فلسطینی‌ها به‌جای همه‌ی ما می‌جنگند؛ که اگر از فلسطین عبور کنند، حتماً به سراغ مکه و مدینه خواهند رفت. به‌هوش باشید! اگر برای لندن و واشنگتن فکری نکنید؛ برای مکه و مدینه، نجف و کربلا، مشهد و قم، اصفهان و شیراز و تهران برنامه دارند.
این یک اصل در دانش استراتژی‌ست. مادامی که بیگانه‌ی دنیاگرا و دنیاپرست شما را برای خود یک تهدید نداند، هرآن ممکن است این احساس به او دست دهد که بیاید و شما را بگیرد؛ چنان‌چه تا امروز گرفته است؛ پوست کله‌ی تاسمانی‌ها را کَند و نام سرزمین‌شان را گذاشت استرالیا؛ پوست کله‌ی سرخ‌پوستان را کنده و اسمش را گذاشت آمریکا؛ پوست کله‌ی اسکیموها را کند و اسمش را گذاشت کانادا. انگلیس، یک چهلم سرزمین‌هایی که به زور در تصاحب خود درآورد، زمین داشت.
افغانستان و عراق و فلسطین، آیینه‌ی پیش‌روی ماست. فلسطین، محک غیرت ماست. زنان و مردانی که مقابل گلوله‌ها می‌ایستند، به دو علت این‌گونه مصیبت می‌کشند:
1- اصل امامت را ندارند؛ هرکس اصل امامت را برتافت، از ذلت به‌دور است.
2- چشم بستند و غفلت ورزیدند. و این‌گونه زمین‌شان را از زیر پای‌شان درآوردند.
به فرموده‌ی علی(ع): «ذلیل و خوار نشد مگر مردمی که در خانه‌ی خود با دشمنش جنگید.» این از شیعه به‌دور که اجازه دهد وارد سرزمینش شده و آنگاه با دشمنش بجنگد. باید بگویند آمریکا را چگونه بدست آوردند؛ نه تنها می‌باید از فلسطین و عراق و افغانستان بیرون بروند، از آمریکا و استرالیا و کانادا نیز بیرون بروند. اگر این‌گونه، مدعی غرب نباشید، مدعی‌تان می‌شوند. اندیشیدن به این مسأله جرأت می‌خواهد.
استاد حسن عباسی
جلسه ۶۲ کلبه کرامت – ۱۳۸۶/۰۶/۱۲
