روایتی از امام رضا(ع) به نام حدیث سلسله الذّهب، نقل شده است: «لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ حِصْنِی فَمَنْ دَخَلَ حِصْنِی أَمِنَ مِنْ عَذَابِی» حدیث مشابه دیگری نیز از ایشان نقل شده است: «وَلَایَهُ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ حِصْنِی فَمَنْ دَخَلَ حِصْنِی أَمِنَ مِنْ عَذَابِی» (ولایت علی بن ابی‌طالب(ع) دژ تسخیرناپذیر است که هرکس وارد آن بشود، از عذاب الهی ایمن است.) این دو روایت با هم چه نسبتی دارند. «کلمه توحید» یا «ولایت علی(ع)» کدامیک حصن است؟ در نقل روایت اول، حضرت فرمودند: این کلمه را نیز اضافه کنید: «بِشُرُوطِهَا وَ أَنَا مِنْ شُرُوطِهَا»: کلمه توحید که حصن خداست، یک شروطی دارد، و من یکی از آن شروط هستم؛ یعنی زمانی وارد حصن خدا می‌شوید، که ولایت من را بپذیرید.
«حصن» به معنای دژ و پادگانی تسخیر ناپذیر است. به خانم و آقایی که ازدواج کرده و همسر دارند، محصنه و محصن اطلاق می‌شود به این معنا که همسر این فرد متأهل برای او دژ و سرپناه است و از او مراقبت می‌کند اما فرد مجرد، بی‌پناه است.
دین، جاده‌ای‌ست از دنیا به آخرت که انبیا(ص) آن را بنا کردند. این جاده دارای گاردریل‌هایی است که اگر از آن عبور کنیم، سقوط می‌کنیم. این گارد ریل‌ها همان حدود الهی هستند که فرد مؤمن باید آن را حفظ کند [آیه ۱۱۲ سوره توبه] و با اشراف بر قوانین راهنمایی و رانندگی، یکایک حدود را رعایت کند. اما قوانین این جاده را ائمه(ع) وضع کردند؛ در واقع، «ولایت» (در اقسام چهارگانه آن یعنی ولایت الله، رسول الله(ص)، ائمه معصومین(ع)، ولایت فقیه) حافظ این گارد ریل‌ها است، او همچون دژ تسخیرناپذیر، این حدود الهی را حصن می‌کند.
نماد و معیارِ ولایت (سیاست دینی،) «تنوره‌ی کوه آتشفشان» است. امام معصوم یا ولی فقیه، در حدود الهی ممحض شده تا آنجا که خودش دیواره‌های آتشفشان می‌شود و به‌گونه‌ای عمل می‌کند که مردم تجسم دین و قرآن را در او ببینند و با نگاه بر او از حدود الهی عدول نکنند. تبعیت کامل از یک ولی فقیه، این امکان را برای ما بوجود می‌آورد که از حدود الهی تجاوز نکنیم. این نوع حکومت، از ثبات بسیار بالایی برخوردار است.
در جامعه‌ی دینی، افراد هر لحظه در حال آزمایش هستند. فتنه‌ها و آزمایش‌های الهی، فوران آتشفشان ایجاد می‌کند؛ اگر کسی حدود الهی را برنتابد و از آن طغیان کند، از آتشفشان بیرون می‌ریزد. هر قدر ریزش‌ها در حکومت دینی بیشتر باشد، دامنه‌های این قله‌ی آتشفشان قطور می‌شود. اما ویژگی اساسی این نوع از حکومت اینجاست که همواره رویش‌ها از ریزش‌ها بیشتر است. بعد از آنکه مواد مذاب، پر سر و صدا و همراه با غبار و دود فراوان به بیرون ریخته و در دامنه سرازیر می‌شوند، آرام آرام سرد شده و خاموش می‌شوند؛ دیگر امکان بازگشت به داخل کوه را ندارند.
برای مطالعه، به سرفصل «دیرین شناسی فهم» و «رو‌یکرد ولایت‌مدار» از روی‌کردهای کلبه کرامت مراجعه نمایید.
